De Schoolbus

Zoals ik vorige week al had verteld, is de schoolbus nog niet helemaal mijn beste vriend. Nog voor we elkaar goed hadden leren kennen liet hij me op de eerste dag al in de steek, maar hierna is onze relatie nog niet helemaal verbeterd.

De schoolbus is een fenomeen dat in Nederland eigenlijk niet voorkomt. En ja, het is echt zo'n groot geel ding. Elke ochtend komt hij om exact 8.51 uur aan bij de kruising bij ons huis om alle kinderen van de buurt op te halen. Soms gaan de bussen daarna direct naar school, maar de bus waar ik mee ga slingert nog even de hele wijk door.

En dat slingeren is allemaal best leuk maar het is ook wel lastig. Een schoolbus heeft namelijk geen gordels, je enige houvast is het bankje voor je. Gelukkig is dit bankje heel dichtbij. Schoolbussen zijn namelijk ontworpen voor de gemiddelde Noord-Amerikaanse scholier. Deze gemiddelde scholier is net ongeveer twee koppen kleiner dan dat ik ben. Dit betekend dat ik met geen mogelijk rechtuit op de bank kan zitten zonder dat degene voor mij bij elke bocht een knie in z'n rug krijgt. Maar na 20 minuten met opgetrokken knieën rond slingeren zijn we op school.

Dan moet je ook weer terug naar huis, ook hier komen zo de hindernissen bij kijken. Om 15.20 is mijn laatste les afgelopen en om 15.30 vertrekt de bus. Dit betekend dat ik na de laatste les (begane grond) naar mijn kluisje moet rennen (derde etage) om vervolgens weer naar de bus te rennen, en dit allemaal zonder daadwerkelijk te rennen want dat doet je niet als je in de examenklas zit. Het is ook hard werken zo'n tussenjaar.

Hoewel we stroef zijn begonnen begrijpen de schoolbus en ik elkaar steeds beter. En dan helemaal zonder grappen, de schoolbus is best fijn. Je bent altijd op tijd op school, je zit altijd droog en je bent altijd om dezelfde tijd weer thuis. Stiekem ben ik de afgelopen dagen de schoolbus steeds meer gaan waarderen en ik denk dat het tijd is om de volgende stap te zetten. Jullie zijn mijn getuigen; ik houd van de schoolbus.

De eerste week

Zo dat was hem dan, de kop is eraf!

Mijn eerste week school zit er alweer op. Nouja week, eigenlijk pas 3 dagen maar dat zijn details.

Maandag was het nog Labour Day hier. Dit is gemiddeld de meeste gehate feestdag hier, omdat het het einde van de zomer aankondigt en vaak de dag is voordat school weer begint. Deze maandag kwam ook mijn lieve gastzusje aan. Sofia komt uit Mexico en zit een klas lager dan dat ik zit. Ze blijft ook tot het eind van het jaar en ik denk dat we het goed gezellig kunnen maken samen.

Dinsdag gingen we dan, voor het eerste de nieuwe school zien. Dat is wel even wat hoor, want het is echt groot. Bij de kennismaking werd uitgelegd hoe de roosters en de kluisjes werken. Ook krijg ik mijn nieuwe vakken te horen. Dit semester heb ik filosofie, engels en wiskunde. (Gelukkig heb ik wiskunde want dat is natuurlijk mijn alleralleraller favorietste vak ?) Ik heb elke dag diezelfde drie vakken tot januari, dan gaat het tweede semester in en krijg ik drie andere vakken.

Woensdag begon ik met Engels en daar werd het pijnlijk duidelijk hoe Nederlands mijn naam wel niet is. Ik denk dat 'Djisk' de meeste voorkomende uitspraak is maar 'Liska' en 'Jishe' zijn geen uitzonderingen. En dan beginnen we maar niet over 'van Piggelen' want dat is helemaal lastig. Ik moest ook even wennen aan het feit dat mijn achternaam hier onder de V staat en niet onder de P, want ze zijn hier achternamen met tussenvoegsel helemaal niet gewend.

Met de schoolbus was ook wel een avontuur. De eerste ochtend hadden we hem gelukkig al gemist, dus dat scheelt. Het is dus fijn dat ik zo'n lieve gastmoeder heb die er voor heeft gezorgd dat we alsnog op tijd op school waren.

Het is allemaal nog een beetje wennen, maar ik denk wel dat dat gaat lukken!

PS: Aan de zijkant kun je ook foto's kijken die is maakt en plaats. Misschien leuk om af en toe even door te kijken

Eerste week bij het gastgezin.

Maandag was het dan eindelijk zo ver. Ik ging eindelijk naar mijn gastgezin. Na een reis met de bus en auto kwamen we aan in Bedford.

Ik woon deze komende maanden bij een gastmoeder, Maxine. Zij heeft 1 dochter van 23 die ook nog thuis woont, Kyla. Ik woon in een mooi huis. Het is een twee-onder-een-kapwoning, wat vrij uniek is hier. De enige twee vormen van woningen die in deze buurt veel voorkomen zijn appartementen en losstaande huizen. In het huis het is mijn hele eigen verdieping met een bed, bank, televisie en een eigen badkamertje. Heel erg chill.

De afgelopen week was er nog een Japans meisje die de zomervakantie heeft doorgebracht bij Maxine. Zij moest helaas vandaag weer terug naar het gastgezin waar ze de rest van het jaar nog zit. We zijn samen wezen shoppen en naar Halifax geweest. Halifax is vanaf hier heel makkelijk bereikbaar met het openbaar vervoer dus dat is ook echt heel fijn.

Het gene dat me tot nu toe het meeste in opgevallen zijn de winkels. Alles is zo groot! Zo heb je hier in de buurt een echte mall met meerdere verdiepingen en een mega foodcourt met verschillende fastfood restaurants en dat soort dingen. Ook zijn de supermarkten echt mega en kan je er ook vaak dingen kopen als kleding, schoenen en cosmetica.

Dinsdag moet ik voor het eerst naar school voor een introductie en woensdag begint dan het echte schoolleven. En misschien klinkt dat raar, maar ik heb nog nooit zo veel zin gehad om weer naar school te gaan!

Foreign Correspondents Camp

Hier ben ik dan. Vrijdagavond laat ben ik officieel aangekomen in het prachtige Nova Scotia.

Dit weekend heb ik nog Foreign Correspondents Camp, dit heb ik gewonnen. Het betekend dat ik het hele jaar ook voor de organisaties die deze reis voor mij organiseren ga bloggen en op hun social media ga posten. Hier op het kamp leren we meer over social media, bloggen en fotografie. Er zijn 10 andere correspondents die dit mogen doen, allemaal uit verschillende landen.

Gister zijn we na de lessen van het kamp naar Halifax geweest. Halifax is de hoofdstad van de provincie Nova Scotia en ook de grootste stad in de provincie. We zijn naar de Halifax Citadel geweest. Dit is een groot fort ter bescherming van de stad. Hij is nog in zeer goede staat omdat hij nooit gebruikt is. Hij was pas klaar toen de oorlog al jaren voorbij was. Halifax is een hele mooie maar ook kleine stad. Dit hebben we gezien vanaf de Harbour Hopper. Dat is zo'n bus die zowel over de weg als door water kan. Daarna hebben we echt super lekker gegeten. Nova Scotia staat bekend om zijn goede visgerechten. Omdat Nova Scotia een schiereiland is, is het bijna helemaal omringt door water en is er dus ook veel vis.

Op dit zelfde terrein als waar ik nu zit, zitten ook alle Canadese scholieren die ons moeten begeleiden. Het zijn er meer dan 100 van alle verschillende middelbare scholen hier. Ik heb dus ook al een aantal schoolgenoten van mij ontmoet.

Ik verblijf nu trouwens echt op een campus. Tijdens het schooljaar verblijven hier studenten. Het is echt alles wat je in films ziet over Canadese en Amerikaanse scholen. Echt heel tof. Maar ik zou ook blij zijn als ik morgen naar mijn gastgezin kan.

Bijna zo ver!

Jaja, het is bijna zo ver. Over iets meer dan een week ga ik dan eindelijk naar Canada. De echte spanning begint nu wel een beetje te komen, maar de zenuwen zijn nog onder controle. 

Als je denk: "Goh wat leuk, ik wil wel weten wat Jiske allemaal mee maakt" dan kan dat. Ik ga proberen iedereen van mijn avonturen op de hoogte te houden. Dit kan via deze blog, in de kolom hiernaast kan je je inschrijven voor de mailinglijst zodat je een mailtje krijgt elke keer als ik iets plaats. Daarnaast zal ik ook foto's plaatsen op instragram, hier is mijn gebruikers naam jiske99hp. Ook ben ik van plan een paar keer een filmpje te maken, wanneer dit gebeurt zullen jullie dit horen deze blog. 

Ik zou het hartstikke leuk en gezellig vinden als jullie me volgen op de spannende avontuur!

Jiske