Zoals ik vorige week al had verteld, is de schoolbus nog niet helemaal mijn beste vriend. Nog voor we elkaar goed hadden leren kennen liet hij me op de eerste dag al in de steek, maar hierna is onze relatie nog niet helemaal verbeterd.

De schoolbus is een fenomeen dat in Nederland eigenlijk niet voorkomt. En ja, het is echt zo'n groot geel ding. Elke ochtend komt hij om exact 8.51 uur aan bij de kruising bij ons huis om alle kinderen van de buurt op te halen. Soms gaan de bussen daarna direct naar school, maar de bus waar ik mee ga slingert nog even de hele wijk door.

En dat slingeren is allemaal best leuk maar het is ook wel lastig. Een schoolbus heeft namelijk geen gordels, je enige houvast is het bankje voor je. Gelukkig is dit bankje heel dichtbij. Schoolbussen zijn namelijk ontworpen voor de gemiddelde Noord-Amerikaanse scholier. Deze gemiddelde scholier is net ongeveer twee koppen kleiner dan dat ik ben. Dit betekend dat ik met geen mogelijk rechtuit op de bank kan zitten zonder dat degene voor mij bij elke bocht een knie in z'n rug krijgt. Maar na 20 minuten met opgetrokken knieën rond slingeren zijn we op school.

Dan moet je ook weer terug naar huis, ook hier komen zo de hindernissen bij kijken. Om 15.20 is mijn laatste les afgelopen en om 15.30 vertrekt de bus. Dit betekend dat ik na de laatste les (begane grond) naar mijn kluisje moet rennen (derde etage) om vervolgens weer naar de bus te rennen, en dit allemaal zonder daadwerkelijk te rennen want dat doet je niet als je in de examenklas zit. Het is ook hard werken zo'n tussenjaar.

Hoewel we stroef zijn begonnen begrijpen de schoolbus en ik elkaar steeds beter. En dan helemaal zonder grappen, de schoolbus is best fijn. Je bent altijd op tijd op school, je zit altijd droog en je bent altijd om dezelfde tijd weer thuis. Stiekem ben ik de afgelopen dagen de schoolbus steeds meer gaan waarderen en ik denk dat het tijd is om de volgende stap te zetten. Jullie zijn mijn getuigen; ik houd van de schoolbus.